جَلْوہ فرما ہو گی جب طلعت رسول اللہ کی^([1])

اے عاشقانِ رسول! دا خو به د هغه نيك او ايمان سلامت وړلو كښې كاميابيدلو والا حال وي. خو خُدانخواسته كه لمُونځونه ئې نه کول ، دروغ ئې وئيلي وي ، غيبت ئې كړے وي ، حرامه روزي ئې ګټلي وي ، فلمونه ډرامے ئې كتلي وي ، سندرې باجے ئې اوريدلي وي ، د مسلمانانو زړونه ئې خفه كړي وي ، او په دې وجه ترينه الله پاك او د هغه حبيب صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وَسَلَّم ناراضه شوے وي. او كه د ګناهونو د سپيروالي په وجه ئې مَعَاذَاللّٰہ ايمان برباد شوے وي نو بيا به ئې د هر سُوال په جواب كښې په ژبه دا راځي : ھَیْھَاتَ ھَیْھَاتَ لَا اَدْرِی ، هائے افسوس! هائے افسوس! ما ته خو هيڅ نه دي معلوم ، هائے! هائے! ما خو به چې کله سترګې غړولې نو ټـى. وي به مې كتلو ، په دې غوږونو مې سندرې اوريدلي دي ، ما ته څه معلوم دي چې دين څه ته وائي؟ ما خو دُنيا ته د خپلو راتلو مقصد صرف دا ګنړلے وو چې څومره كيدے شي مال ګټه او بال بچو سره وخت تيروه. كه كله به را ته چا زما د آخرت د بهترئ د پاره د سُنتو ډكه اجتماع كښې د شريك كيدلو يا مدني قافله كښې د سفر كولو دعوت راكړو نو دا به مې وئيل چې ټوله ورځ په كار كولو کولو ستړے شوے يم ، وخت نه ميلاويږي.

 خوږو او محترمو اسلامي ورونړو! په ژوند كښې خو دا جواب چليږي ، او د بنده كاروبار هُم روان وي او بينك بيلنس ئې هُم زياتيږي خو ياد ساتئ! چې هسې نه مونږ د دُنياوي مال زياتولو په فکرونو کښې اخته يُو او مرګ را